astronautnoom

ลองดูอีกซักทีซิ ที่แคบๆใช้เลนส์กว้างๆ ที่กว้างๆใช้เลนส์แคบๆ เช้าๆอากาศไม่ร้อนมีเวลาทดลองเยอะ เนื่องจากความขี้เกียจแบกขาตั้งกล้องลงมาจากรถ อาศัยมือยกซด ภาพเลยออกมาไม่คมดังนั้นแล เดินชมวิถีชาวพื้นเมืองภายในบริเวณรีสอร์ท

รู้สึกเหมือนจะเป็นรีสอร์ทด้วยนะ เป็นมื้อเช้าที่สดชื่นมาก บรรยากาศดี หลังจากททานข้าวเสร็จก็มีเวลาเดินสำรวจทั่วๆ

เข้าสู่วันที่สามกันแระ วันนี้เรามาทานอาหารเช้ากันที่น้ำตกผาส้วม น้ำตกที่นี่เป็นฝีมือมนุษย์สร้าง ไม่ได้เกิดตามธรรมชาติ ที่สำคัญมนุษย์คนนั้นเป็นคนไทย ชื่อคุณวิมล ถ้าจำไม่ผิดคุณวิมลเป็นคนจังหวัดนครปฐม

นั่งคิดในใจ โดยปกติแม่น้ำโขงจะเป็นตัวกั้นพรมแดนไทยกับลาว แต่ทำไมช่วงนี้ไม่ใช่ อยู่ในเขตลาวเต็มๆ เสียดายถ้าอยู่ติดชายแดนไทยจะขับรถไปดูทุกปีเลย เสร็จจากที่นี่เราก็กลับไปที่พัก ทานอาหารค่ำ แล้วพักผ่อน แต่ผมแอบออกไปเที่ยวปาร์ตี้โฟมกับพี่ทัวร์ ไม่มีรูปมาฝากนะกลัวกล้องเปียก อิอิ เดี๋ยวเรามาต่อวันที่สามกันรอก่อนได้เวลากินเบียร์

เป็นธรรมดาที่ของระดับนี้ต้องมีผู้คนไปเยี่ยมชมเยอะเป็นพิเศษ เยอะจนหาทำเลตั้งกล้องไม่ได้เลย มีแต่มุมซ้ำๆ 555 ครั้งแรกที่เห็นแทบจะอ้าปากค้าง นี่ล่ะที่อยากมา แม่น้ำโขงทั้งสายกลายมาเป็นน้ำตก

หลังจากที่ได้ขึ้นไปสัมผัสแอร์เย็นๆบนรถตู้ ก็เดินทางต่ออีกระยะเวลานึง ทางคณะทัวร์ก็จะแวะให้เราไปชมต้นมณีโคตรที่มีตำนานอันยาวนาน(หาอ่านในกูเกิ้ลเอานะครับ) แต่ด้วยแสงแดดอันแรงจึงไม่มีใครเดินลงมา xxxเรามันดำอยู่แล้วเลยไม่หวั่นต่อแสงพระอาทิตย์ เป็นที่น่าเสียดายว่าเมื่อเร็วๆนี้มีข่าวว่าต้นมณีโคตรนี้ได้โค่นล้มลงแล้ว จากนั้นเดินทางอีกพักก็มาถึงน้ำตกไนแองกาล่าแห่งเอเซีย มันใหญ่มากจริงๆ

เดินตากแดดจนเมาต้องหาอะไรกินรองท้องซะหน่อยก็ดันมีแต่เจ้านี่ขายอยู่ หิ้วท้องรอไปกินที่ฝั่งโน้นก็ได้ ได้เวลาจากแล้วแก่งหลี่ผี ขากลับนั่งรอเรืออีกตามเคย มีโอกาสจะกลับไปเยือนใหม่ตอนหน้าหนาว

เอาเป็นว่าถ่ายแบบตามใจฉันละกัน แต่ก็คุ้มค่ากับการเดินทางนะ อลังการณ์ดี ถ้าไม่เทียบกับน้ำตกคอนพะเพงที่เราจะไปต่อนะ อันนี้ก็ตะลึงแระ

เดินพอหน้าเริ่มไหม้เราก็จะเจอแก่งหลี่ผี ที่มาของชื่อและคำแปลรบกวนกูเกิ้ลกันเอานะครับ กว่าจะมาถึงถ่ายมันให้สมใจอยากไปเลย ว่าแต่จะถ่ายอะไรอ่ะ มันยิ่งใหญ่ซะเหลือเกิน จำคำสอนของเทพกล้องได้ ที่กว้างๆใช้เลนส์แคบๆ ที่แคบๆใช้เลนส์กว้างๆ แต่ก็ยังตีความหมายไม่ออก 555

ยังไม่ถึงที่หมายแรก ก็ได้เวลาอาหารเที่ยงซะแล้ว เรือนริมน้ำนั่นล่ะที่เราจะกินข้าวกัน ยังไม่ได้อะไรเลยเที่ยงซะแล้ว การนั่งกินข้าวริมน้ำ ชมบรรยากาศก็ช่วยผ่อนคลายองศาความร้อนไปได้มาก หลังจากอิ่มแล้วเราก็นั่งรถห้าแถวไปต่ออีกพักนึง แล้วก็มาถึง เป็นการเดินทางที่ยาวนานจริงๆ

เนื่องจากรถมีปริมาณน้อยกว่าคนจึงต้องนั่งรออีกตามเคย ถ่ายรูปให้เปลืองเมมเล่นทำลายเวลา ทีนี้ที่สงสัยต่างๆนาๆเกี่ยวกับการจัดตารางทัวร์ก็คลี่คลาย แต่ละที่มันใช้เวลาเยอะจริงๆ พอได้ขึ้นรถทางคณะทัวร์แจกผ้าปิดจมูกทันที ไม่ต้องสงสัยดูถนนสิ ยังกะแรลลี่โลก

บริเวณที่เรานั่งเรือผ่านเค้าเรียกว่ามหานทีสี่พันดอน หมายถึงมีดอน(เกาะกลางน้ำ) สี่พันเกาะ จริงๆมีเยอะกว่านั้นแต่นับที่มีคนอาศัยอยู่ นานพอดูเราก็มาถึงท่าเรือ อันที่เห็นเป็นเสาโด่ๆเค้าว่าเป็นสะพานทางรถไฟ มองยังไงก็มองไม่ออก แต่เรายังไม่ถึงที่หมายนะ ต้องต่อรถห้าแถวไปอีก ดูจากรถแล้ว อืมมมมมม ห้าแถวจริงๆ

เวลาที่ใช้ในการนั่งเรือก็นานอีกเช่นกัน เนื่องจากแล่นได้ช้าพอสมควร แต่เด็กๆร่วมคณะทัวร์ดูเหมือนจะตื่นเต้นในการเดินทางครั้งนี้ แต่ก็อยากจะบอกว่า น้องๆ น้ำมันกระเด็นใส่หน้าพี่อ่ะ 555 ต่างจากเด็กท้องถิ่นที่มีหน้าที่ติดเรือไปช่วยในการจอด ดูหน้าตาคงจะเห็นจนเบื่อแล้ว

แต่ก็ดีได้ดูวิถีชีวิตคนริมน้ำ สมัยก่อนเราคงใช้ชีวิตแบบนี้เหมือนกัน อากาศเริ่มร้อน เราใกล้จะได้เดินทางกันแล้ว ในที่สุดก็ได้ขึ้นเรือ เดินทางๆๆ

วันที่สอง หลังจากหลับยังไม่เต็มตานอนยังไม่เต็มตื่นก็มีอันต้องลุกจากที่นอนตามเวลานัดหมาย ออกไปทานอาหารเช้าที่โรงแรมจำปาสักพาเลซที่เดิม แต่คราวนี้ไม่มีเวลาอ้อยอิ่ง รีบออกเดินทางไปแก่งหลี่ผีกัน ทำไมต้องทำเวลาขนาดนั้น มันไกลมากกกกกกเลย นั่งรถดูหนังจบเป็นเรื่องๆยังไม่ถึงเลย ถนนหนทางยังไม่ราบเรียบเท่าไหร่ แต่แล้วเราก็มาถึงลงจากรถตู้เดินมาท่าจอดเรือ ใช้เวลาในการรอขึ้นเรือนานพอสมควรเลยถ่ายโน่นถ่ายนี่ไปเรื่อยเปื่อย มันนานจริงๆ ไม่ใช่จะขึ้นเรือแล้วเดินทาง พิธีการเยอะมาก

เกือบลืมไฮไลท์อีกอย่างของที่นี่ บ่อน้ำศักสิทธิ์เชื่อกันว่าใครได้กินดื่มจะเป็นมงคล ผมเก็บใส่ขวดมาไว้บูชาที่บ้านขวดนึง แต่ไม่กล้าดื่ม จากนั้นก็ถึงเวลาเดินทางกลับ กว่าจะถึงระแวกที่พักก็ค่ำพอดี รับประทานอาหารเย็นกันริมน้ำโขง เมนูที่พี่ทัวร์จัดให้จะนำเสนอปลาลำน้ำโขงมาก แต่บังเอิญผมไม่กินปลา เลยจัดน้ำธัญพืชอันเรื่องชื่อของฝั่งลาว อิ่มหนำกันไป อิอิ กินเส็ดเข้าที่พักนอนหลับสนิทไม่คิดจะลุกขึ้นมาทำอะไรเลย

พอลงซ้ำรูปมาซะงั้น อิอิ เราเดินชมบรรยากาศกันต่อละกัน สัมผัสได้ถึงความเก่าแก่อย่างเห็นได้ชัดเลย คิดในใจอีกเช่นเคย สมัยก่อนเค้าขนกินพวกนี้ขึ้นมาได้ยังไงนะ เราเดินตัวเปล่าห้อยกล้องมาตัวเดียวยังแทบขึ้นไม่ไหว น้ำยังไม่พกขึ้นมากินเลย

รูปไม่ค่อยขึ้นไม่รู้เป็นอะไรขอลองอีกทีนะ สะพานข้ามคลองในตัวเมือง ทางเดินขึ้นปราสาทหิน องพระในปราสาท

พักเหนื่อยเสร็จก็เดินชมสถาปัตยกรรมกัน คล้ายๆของไทยบางที่เหมือนกันนะในสายตาผม ไหว้พระกันซะหน่อย

สำหรับคนตัวอ้วนแบบผมแค่นี้ก็หนักหนาสาหัสแล้ว กว่าจะขึ้นไปถึงนั่งพักแล้วพักอีก คิดในใจอีกที ดีนะเนี่ยที่เค้าพามาที่เดียว หมดแรงจะเที่ยวต่อแล้ว

ตอนแรกที่ดูโปรแกรมคิดว่าทำไมพี่ทัวร์วันแรกพามาที่เีดียว น้อยไปมั้ย พอได้เดินทางบวกกับถนนที่ไม่ค่อยจะดีก็เริ่มจะเข้าใจ แต่มันยังมีอะไรที่ลึกซึ้งกว่านั้น จุดหมายเราอยู่ไกลเหลือเกิน ตอนที่ผมไปปราสาทหินวัดพูกำลังบูรณะพอดีซึ่งได้รับความช่วยเหลือจากประเทศอินเดีย หลังจากเดินชิวทางราบๆมาพอสมควร เริ่มเจอของแข็งแระ

สำหรับโปรแกรมวันแรกพี่ทัวร์จะพาเราไปที่เดียวคือปราสาทหินวัดพู ซึ่งก็ใช้เวลาเดินทางนานพอดูเลย และแล้วรถเราก็มาถึง ถ้าเดินทางมาเองคงต้องอาศัยรถสาธารณะแบบนี้มา สำหรับวัดพูน่าจะได้ขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกนะ จำไม่ได้แล้ว

อันที่เห็นไกลๆนั่นล่ะครับสะพานข้ามแม่น้ำโขง ระหว่างนั่งรอเวลาอันเป็นมงคล ไม่มีอะไรทำก็หัดถ่ายดอกบัวในโรงแรมเป็นการทำความรู้จักกับกล้องนิดหน่อย (จริงๆฟอร์มทำให้เหมือนโปรไปงั้นล่ะ 555) เคยมีโปรแนะนำว่าถ้าจะหัดถ่ายมาโครดอกไม้ให้หัดกับดอกบัว ซึ่งพี่โปรจะแนะนำให้เรียกครูบัว เพราะหัดถ่ายแรกๆให้หาดอกไม้ที่เป็นดอกเดี่ยว ถ้าเป็นดอกพุ่มๆ มันจะยากต่อการดึงแบบให้เด่น

กินข้าวกินปลาเสร็จ เค้าก็จะมีเวลาให้เราเดินเที่ยวชมโรงแรม และบรรยากาศ อ่ะ เราก็ขึ้นๆไปถ่ายรูปกัน ไปชมวิวเมืองบนดาดฟ้าซะหน่อย อันนี้ไม่ใช่สะพานข้มแม่น้ำโขงนะ

จัดแจงซื้อซิมโทรศัพท์ของที่โน่นเปลี่ยนแล้วแลกเงินเอามาพกไว้โก้ๆ จริงๆไม่ต้องแลกก็ได้นะเค้ายินดีรับเงินบาท จากนั้นก็รอพิธีการผ่านแดน ทางคณะทัวร์เค้าไปจัดการให้ ใช้เวลานานพอสมควร แล้วก็พาเราเดินทางไปที่พักที่แขวงจำปาสัก ใช้เวลาเดินทางพอสมควรการจราจรที่โน่นรถไม่เยอะแต่ดูเกะกะมาก เก็บสัมภาระในที่พักเสร็จก็พามากินข้าวเที่ยงที่โรงแรมจำปาสักพาเลซ ประวัติโรงแรมนี้รบกวนกูเกิ้ลหาอ่านเองนะครับ อิอิ