Jenny

ดูเพลินเลยค่ะ ถ่ายภาพสวยจัง ชัดมากๆ เลยค่ะ
 
ไปกับใครมาน๊าาาาา...

สิ่งที่พิเศษกว่าสนามอื่นๆ คือ
ทาง bric ได้นำสื่อมวลชน 200 คน ลงไปนั่งรถบัส
วิ่งในแทรค พร้อมๆ กับ เหล่า super GT มาลงซ้อม ในเวลาเดียวกัน

ตื่นเต้นสุดๆ ครับ
 

 
 

 
 

 

 

 

 

สวยงามทุกภาพเลยครับพี่หนุ่ย ได้บรรยากาศ ^^

รถเทพ สนามเทพ คนถ่ายเก่ง
 
ถ่ายมาจากต่างประเทศ ผมยังรู้สึกเฉยๆ
 
แต่ภาพในสนามไทยนี่รู้สึกดีมาก บอกไม่ถูกเลย
 
ขอบคุณน้าหนุ่ยมากๆ ภาพสวยมากเลยคับ เดี๋ยวขอฉกไปลงในหน้าเพจด้วยครับ

เป็นวันซ้อม และควอลิฟาย นะครับ

ชัดบ้าง เบลอบ้าง ต้องขออภัย


 
 

 
 

 
 

 
 

เก็บตังรอเลย เด๋วหาเวลาไปมั่งดีกว่า 

WOW....
 
สวยทุกภาพเลยค่ะ 
 
นักเดินทาง ด้วยจิตวิญญาณจิงๆ  

ป่วยหนักคราวนี้ สิ่งที่เรียนรู้ได้คือความรักความห่วงใยจากคนที่รักเรา ที่มากมายเกินกว่าจะกล่าวหมดทุก ๆ ด้าน ทุก ๆ เรื่องที่เกี่ยวข้อง มากจริง ๆ สำหรับคนธรรมดาคนหนึ่ง......ขอกราบคารวะในน้ำใจทุก ๆ ท่านสำหรับทุก ๆ สิ่งที่มอบให้นะครับ ผมคงไม่มีอะไรจะตอบแทนให้ทุกคนนอกจากสัญญาว่าจะสร้างประโยชน์ให้กับสังคมเป็นการตอบแทน
 
อาการทั่วไปเข้าสู่ภาวะปกติ สำหรับนิ่วในท่อน้ำดีมีคิวส่องกล้องทำ ERCP  ที่ ร.พ.ราชวิถี ในวันที่ 23 มิ.ย. วันพรุ่งนี้จึงจะไป ร.พ. ศิริราชด้วยหวังที่จะได้คิวเร็วขึ้น ได้ที่ไหนเร็วกว่าก็จะรีบทำ ให้สู่สภาวะปกติ 100% เร็วที่สุด

คืนนั้นเราหลับอย่างเป็นสุข เพราะมิตรภาพของคนเดินป่าที่หยิบยื่นไมตรีให้แก่กันทั้งคืนจนบรรเทาอากาศที่หนาวเย็นลงไปได้บ้าง  ขอลาด้วยภาพนี้ ลาก่อน..ภูสอยดาว มีโอกาสคงได้กลับมาเยือนอีกครั้ง
 

ช่วงบ่าย เราไปเดินเที่ยวน้ำตกสายทิพย์ คนน้อยกำลังดีเลย ทางลงค่อนข้างชันและลื่นมาก เป็นน้ำตกเล็กๆมีมอสปกคลุมทั้งปี เพราะความชุ่มชี้นของอากาศ 
 

 

 

 

 

ทุ่งดอกหงอนนาค เป็นสิ่งที่ทุกคนนึกถึงเมื่อคิดจะมาเยือนภูสอยดาว และจำเป็นต้องมาหน้าฝนเท่านั้น ดอกหงอนนาคจะเริ่มบานเต็มทุ่งตั้งแต่ต้นเดือนสิงหา ไปจนถึงปลายกันยา ดอกหงอนนาค จะมีชื่ออีกชื่อทีเพราะมาก คือ น้ำค้างกลางแดด เพราะว่าดอกนี้จะเริ่มบานตอนเที่ยงๆไปถึงเย็น เราเดินชื่นชมดอกหงอนนาคและทัศนีย์ภาพบนลานสนไปเรื่อยๆเป็นวงรอบใหญ่ ถึงแม้ว่าช่วงที่เราไปดอกหงอนนาคจะยังบานไม่เต็มที่ก็เถอะ
 
ดอกหงอนนาคตอนบานเต็มที่
 
  
 
ดอกหงอนนาคตอนหุบ
 

 
ดอกเอนอ้า หรือ โคลงเคลง
 

 
กระดุมเงิน หรือ มณีเทวา
 

 

ช่วงสายๆ ฟ้าเริ่มเปิดอยู่บ้าง เราเลือกเดินไปเส้นหลักเขตแดนไทย-ลาว เพื่อชมทุ่งดอกหงอนนาคก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงการจราจรติดขัดแถวน้ำตกสายทิพย์ และ น้ำตกหลุบพบ โทษที ภาพนี้พอดีทำให้เพื่อน ขี้เกียจมาทำใหม่ อิอิ
 

 

 

 

 

ตัดมาเช้าวันที่ 2 หลังจากซัดดาวลอยแก้หนาวไปค่อนคืน หลับเป็นตาย ฝนสาดเข้าเต้นท์ยังไม่รู้สึก ตื่นเช้ามาหลังจากได้ยินเสียงตะโกนเรียก กินข้าวได้แล้วจร้า จากนู่จิ๊บ แม่ครัวคนเก่งของเรา เลยลุกมาล้างหน้า แปรงฟันทำกิจวัตรเสร็จ (การใช้น้ำบนภูสอยดาว จะมีกฎว่าให้เดินไปตักน้ำที่ลำธารมาใช้อาบน้ำ หรือทำธุระส่วนตัว ในห้องอาบน้ำที่ทาง อช.ทำไว้ให้ ห้ามลงไปอาบน้ำในลำธารเด็ดขาด ) ก็มาล้อมวงกินมื้อแรกกัน 
 

 
สภาพที่พักบริเวณ camp 
 

 

 

 

 
 

กว่าจะมาถึง camp เดินอยุ่ 8 ชม ขึ้นมาเป็นคนท้ายๆของ คณะเลย วันนั้นมีคนขึ้นกันประมาณ ไม่ต่ำกว่า 300 คน สภาพบนลานสนเหมือนค่ายอพยพดีๆนี่เอง ใครถึงก่อนก็จับจองที่ หุงหาอาหารกัน แต่วันนั้นเกิดความผิดพลาดของเจ้าหน้าที่อุทยานขับรถนำลูกหาบพร้อมสัมภาระมาส่งอีกเขาลูกหนึ่งเพื่อย่นระยะทางกลายเป็นว่า ช้ากว่าเดิมมากแต่ละทัวร์รอลูกหาบกันนานมาก กลุ่มของพวกผมดีที่เต้นท์มาถึงก่อน และอาหารบางส่วนก็พอมีบ้าง เลยทำกินเท่าที่มีมา คืนนั้นกว่าลูกหาบจะขนสัมภาระขึ้นมาถึงก็ตี 3 แทบทุกคนไม่มีชุดเปลี่ยนยืนหนาวกัน ฝนก็ตกทั้งคืน ถุงนอนก้อยุ่ที่ลูกหาบนอนในเต้นท์ก็นอนไม่ได้ พื้นเย็นและเจิ่งนองไปด้วยน้ำ แต่เห็นลูกหาบแล้วสภาพน่าสงสารมากไม่ใส่เสื้อเดินแบกของกลางป่าค่ำๆมืด ลุยฝนขึ้นมา ตัวสั่นปากซีดกันเป็นแถว บางกลุ่มลูกหาบมาถึงเช้าวันถัดไป ทรมานกันแทบทุกคณะ คณะไหนมีอะไรก็ช่วยแบ่งๆกันทั้งของกินของใช้ นี่แหละน้ำใจของคนเดินป่าด้วยกัน 
 

รูปภาพสวยงามครับ น่าติดตามอย่างยิ่ง  ดูน้องเค้ากล้ามหน้าท้อง  แข็งปั๊กๆ เลย

เส้นทางขึ้นภูสอยดาวจะเป็นดังภาพข้างล่าง เริ่มออกเดินประมาณ 10.00 น. เส้นทาง 1,200 เมตรแรก จะเดินสบายๆ ผ่านน้ำตกสอยดาว เดินเลียบน้ำ ระหว่างทางอาจจะเห็นดอกบัวผุด ขนาดเล็ก เส้นทางจะเริ่มชัน เป็นขั้นบันไดจาก เนินส่งญาติ ถึง เนินปราบเซียน จากนั้นก็ชันน้อยลงบ้าง เมื่อเดินถึง เนินป่าก่อ ก็ได้ระยะทาง 3,700 เมตร กว่าครึ่งระยะทางแล้ว จากนั้น ก็ถึง เนินเสือโคร่ง ณ จุดนี้ ปกติก็ใกล้เวลาพักกินอาหารเที่ยง ชมวิว ดูหมู่เมฆได้ชัดเจน จากนั้นเริ่มเดินขึ้น เนินมรณะ ที่ชันค่อนข้างมาก และจะถึงจุดชมวิว ที่ระยะ 6,200 เมตร จากนี้ก็ไม่มีที่ชันอีกแล้ว เริ่มเห็นดอกหงอนนาค และดอกไม้อื่นๆกระจายทั่วพื้นที่ ท่ามกลางสายหมอกและหมู่สนสามใบ เดินอีกเพียง 300 เมตร ถึงลานสน

 

 
ช่วงนี้จะไม่ค่อยได้ถ่ายภาพ เพราะฝนตกไปตลอดทาง เดี๋ยวตก เดี๋ยวหยุดจนขี้เกียจใส่เสื้อกันฝน 
 

 
ช่วงเนินส่งญาติเนินแรกจะเป็นอะไรที่หนักสุดสำหรับผมแล้ว เพราะมันทั้งชันและเมื่อยมากๆ และดันกินเหล้าก่อนมาเลยเกิดอาการหน้ามืดตั้งแต่เนินแรก เกือบจะถอดใจแล้ว ยาดมก็ไม่มี ควักนีโอติก้าบาล์ม ยานวดมาดมแก้ขัดจนค่อยยังชั่วเลยเริ่มเดินต่อ